Siglufjarðarvegurinn
Alþingi mun að þessu sinni hafa þóst ríflegt á roðunum til Siglufjarðar, því þó að þau mál, er fyrir þinginu lágu og snertu Siglufjörð, svo sem öldubrjóturinn og vitinn, sé í raun og veru mál, sem við koma þjóðinni allri, þá eru þau þó svo mikil hagsbótamál fyrir Siglufjörð, að ekki mun hafa verið spöruð fyrirhöfn til að koma þeim fyrir kattarnef, af þeim þingmönnum, sem jafnan hafa talið skyldu sína að launa þá miklu peninga, sem Siglufjörður borgar í ríkiskassann, með því að leggjast á móti öllu því, sem Siglufirði má til hagskóta verða.
Nægir td. að benda á tillögu þingmanns Vestur Húnvetninga, sem fóru í þá átt að skera niður fjárveitingar og lánsheimildir, er snertu Siglufjörð. þó mun ekki hafa borið á öðru en þessi þingmaður yndi vel hag sínum er hann var að endurskoða reikninga Síldarverksmiðju ríkisins hér í vetur og hefði góða list á að þiggja kaup sitt fyrir það.
Framgangur Siglufjarðarmálanna á þessu þingi mun að miklu leyti vera að þakka áhuga Guðmundar bæjarfógeta Hannessonar, er staddur var fyrir sunnan er málunum var ráðið til lykta, mun hann hafa gert sitt til að vekja áhuga mætra manna innan þings og utan fyrir framgangi þeirra.
Eitt af þessum Siglufjarðarmálum sem fram gekk á þessu þingi, var að fá veginn yfir Siglufjarðarskarð tekinn upp í þjóðvegatölu. Þó að svo sé nú komið málum, er langt í land með að hafist verð: handa með framkvæmdina, án þess að nokkuð sé aðhafst hér, veldur þar um bæði getuleysi ríkissjóðs og svo það að aðrir vegir eru þegar áætlaðir að koma á undan, enda eru ýmsir vegir víðsvegar á landinu, sem bíða eftir að hægt verði að leggja fé til þeirra.
Bæjarfógeti hefir gefið mér þær upplýsingar, að eina ráðið til þess að hafist verði handa með að leggja veginn, er að féð, sem til þarf, verði lagt fram og lánað ríkinu af Siglfirðingum sjálfum. Þessi leið, að lána ríkinu fé til að verja til verklegra framkvæmda, hefir lítið verið farin hér, þó var í fyrra farin sú leið, til að, hrinda í framkvæmd samgöngubótum í Rangárvallasýslu, brúnni á Þverá, Áfall og Ála, með tilheyrandi vegalagningu, og nú í sumar hafa Rangæingar og Skaftfellingar ákveðið að fara sömu leið með áframhaldandi samgöngubætur austur. Lána hlutaðeigandi héruð, ríkinu til 5 ára, fyrstu 3 árin afborgunarlaust. Hefir safnast til þess, eftir því sem ég vissi síðast, nokkuð á þriðja hundrað þúsund krónur í Reykjavík og Rangárvallasýslu. Auk þess hefir svo fengist 120 þúsund krónu lán til þessara samgöngubóta austur, (lánið er veitt til brúar á Markarfljót).
Ég hefi bent á þetta dæmi úr austursýslunum, ef menn hér vildu athuga að fara þessa leið með fjárframlag til vegarins yfir Siglufjarðarskarð.
Þar sem ég áður hefi skrifað nokkuð um þennan fyrirhugaða veg, ætla ég ekki að fara mikið út í það nú, þó vil ég geta þess, að samkvæmt uppdrætti herforingjaráðsins, er skarðið talið töluvert hærra yfir sjó en á uppdrætti þeim er Lúðvík Kemp studdist við. Til að fyrirbyggja misskilning vil ég geta þess, að þessi mismunur kemur aðallega fram á veginum frá Skarðdalstúni og upp að Skarðbrekkunni, þannig að þessi kafli vegarins verður mun lengri og þar af leiðandi töluvert dýrari en gert var ráð fyrir í áætluninni. Á veginn yfir Skarðbrekkuna sjálfa, hefir þessi hæðarmunur engin áhrif því hún er nákvæmlega hallamæld samkvæmt upplýsingum sem ég hefi fengið þar um hjá Lúðvík Kemp
Annars má búast við, að vegurinn fari töluvert fram úr fyrstu áætlun þar sem gert er ráð fyrir aðeins þeim nauðsynlegustu umbótum til að gera veginn færan, en töluvert spursmál hvort ekki borgar sig betur að undirbyggja veginn allan þegar í upphafi, ef til þess fæst nægilegt fé, heldur en að undirbyggja aðeins þar sem óhjákvæmilegt er, vegna þess ef ekki er til því nákvæmari uppdráttur af vegarstæðinu, er hætt við að eitthvað af undirbyggingum yrði kannski þannig sett, að þær gætu ekki komið að fullum notum síðar, að öðru leyti vísast til þess sem ég hefi áður skrifað um þetta vegamál í "Einherja".
P. Á B. |
10. júní 1933