Snobbborgarar
Siglufjarðar.
Hér
segi
ég
frá
atviki,
sem
var
nokkuð
táknrænt
fyrir
fallandi
menningarbrag
gagnvart
kvikmyndasýningum
á
Siglufirði
nú
seinni
árin.
Sagt
var
frá
þessu
atviki
lauslega,
í
einhverju
dagblaðanna
á
sínum
tíma.
Á þeim tíma, sem halla fór undan fæti hvað aðsókn að bíósýningum á
Siglufirði varðar, þá var ég var búinn að reyna mikið, við
filmu-leigusala í Reykjavík. Að fá nú einu sinni að minnsta kosti. að frumsýna
kvikmynd á Íslandi og sótti sérstaklega fast eftir því um jólin 1986.
Einn leigusalinn Friðbert Pálsson í Háskólabíó, lét þetta eftir mér og bauð
mér myndina “OTHELLO” með
Placido
Domingo
í hlutverki Othello -
og
það
sem
meira
var,
það
var
ekki
enn
farið
að
sýna
myndina
annarstaðar
í
Evrópu -
og
þar
sem
Siglfirðingar
höfðu
til
langs
tíma
verið
þekktir
músíkunnendur
taldi
ég
þetta
tilvalinn
kost.
Auk
þess
hafði
ég
orðið
fyrir
ámælum
í
tali
fólks -
og
ma.
fengið
sneið
í
einu
bæjarblaðanna um að
ekki
væri
hægt
að
fara
í
bíó
á
Siglufirði
vegna
þess
að
þar
væru
eingöngu
sýndar
"menningarsnauðar"
kvikmyndir,
eins
og
glæpamyndir
og
jafnvel
klámfengnar
myndir.
Þetta
var
rétt
hvað
valið
snertir
en
það
voru þó einu
myndirnar
sem
gáfu
arð
og
hann
þurfti,
til
að
hægt
væri
að
sýna
bíó.
Vegna
“OTHELLO”, gerði ég það sem ég var ekki vanur að gera aukalega, ég auglýsti
myndina óvenju vel, dreifði upplýsingum víða um
myndina - og
lagði
áherslu
á
að
þetta
væri
Evrópu frumsýning.
Á 2.dag jóla.
Ég
átti
von
á
húsfylli
sem
oft
áður um jólin, er fólki fjölgaði vegna jólafríanna og heimsókna til ættingja.
Ég
hóf
að
sjálfsögðu
sýninguna
umrætt
kvöld
á
réttum
tíma
sem
endranær,
kl.
21:00
og
lauk
sýningunni
eins
og
vera
bar.
Það
hafði
verið
milt
og
gott
veður
fyrir
sýninguna
þetta
kvöld,
en
þegar
henni
lauk
var
komin
smá
snjókoma
svo
ég
bauð
mæðgunum
og
dyraverðinum
að
keyra
þau
heim.
Já
allir
sem
sáu
þessa
mynd
umrætt
kvöld
komust
fyrir
í
fólksbifreið
minni,
2
gestir
mæðgur,
dyravörður,
sýningarmaðurinn
(ég)
og
kona
mín
sem
hafði
verið
í
sælgætis
sölunni,
hitt
starfsfólkið
hafði
fengið
að
fara
heim
fyrr
um
kvöldið.
Snobbarar bæjarins létu ekki sjá sig, þrátt fyrir "menningartilraunina".
"Bíó-venjur"
Ekki
veit
ég
um
venjur
sem
skapast
hafa
annarsstaðar,
en
ég
man
eftir
á
árunum
1950
-
1960
þá
voru
“fastir
áskrifendur”
ætið
á
öllum
frumsýningum
yfir
vetrartímann,
fólk
sem
ætið
sat
í
sínum
föstu
númeruðu
sætum
og
áttu
sætin
sjálfkrafa
frátekin
fyrir
sig
og
konu
sína
án
tillits
til
hvaða
eða
hverskonar
mynd
var
í
boði
og
tvö
sæti
oft
til
vara
sitt
hvoru
megin,
ef
á
þurfti
að
halda
fyrir
vini
og
eða
kunningja
sem
þeir
stundum
buðu
með
sér,
en
hluti
bíóferðanna
var
ekki
hvað
síst
að
hitta
fyrir
kunningjana
og
rabba
við
þá
fyrir
sýningu
og
í
hléum.
Þetta
var
fólk
af
öllum
stéttum
og
á
öllum
aldri.
En
á
þessum
tímum
voru
sætin
ætíð
númeruð
á
frumsýningum
og
þegar
von
var
á
húsfylli.
En
nú
var
öldin
önnur,
Siglfirðingar
nenntu
ekki
orðið
að
fara
í
bíó,
og
snobbararnir
sem
ekki
þóttust
þola
það
sem
flestir
voru
spenntir
fyrir,
hasar,
spennu
og
"örlítið",
blálitað.
Spennu
og
ævintýramyndir
hafa
alla
tíð
verið
mest
sóttar
í
kvikmyndahúsum
um
allan
heim,
svo
gamanmyndir,
músík
myndir
hafa
einnig
oftast,
verið
vinsælar.
Þetta
á
einnig
við
Siglfirðinga,
þeir
voru
bara
orðnir
svo
værukærir
að
þeir
nenntu
ekki
að
standa
upp
frá
imbakassanum.
Þess
vegna
lögðust
Bíósýningar
alveg
af
á
Siglufirði
árið
1998
