|
Föstudagur
16.
september
1966.
Fréttin:
Steingrímur
Kristinsson
Strákagöngin
opnuðust
ekki
við
"lokasprenginguna"
Mælingar
verkfræðinga
stóðst
ekki
að
öllu
leiti.
Siglufirði,
16.
september
Í GÆRDAG bárust þær fregnir að búist væri við, að sjást mundi gegnum gatið okkar vestur í Engidal og að Sauðanesvita við (sennilega) síðustu stórsprenginguna sem framkvæmd yrði í jarðgöngunum í gegnum Strákafjallið.
Ég hafði samband við Karl Samúelsson, einn verkstjórann í göngunum og spurði frétta. Jú, það stóð heima, samkvæmt mælingum verkfræðinganna væru líkur fyrir því, að op myndaðist við næstu sprengingu, en erfitt væri þó, að segja til um hvenær sú sprenging yrði.
Kannski
um
eða
eftir
kvöldmat,
þó
gæti
það
dregist
lengur. Ástæðan væri sú, að bergið væri mjög slæmt, hefði aldrei verið verra á allri leið inni og þyrfti því að "skrota"
mjög
mikið,
en
það
kalla
gatmenn
þegar
þeir
losa
niður
laust
og
hættulegt
grjót
og
stundum
jafnvel
heil
björg,
sem
hefðu
getað
dottið
niður
seinna
af
sjálfu
sér
og
valdið
slysi.
Að fengnum þessum upplýsingum ákvað ég að heimsækja göngin um kvöldið vopnaður
þeim vopnum, sem mér þykir mest til koma, myndavélum og flass lömpum.
Þegar út eftir kom kl. um 20:30 hitti svo á, að starfs liðið sem var á vakt
að þessu sinni var að koma út úr göngunum og mátti sjá vonbrigða svip á
mörgum, en aðrir bölvuðu.
Ég stöðvaði einn og spurði hálfkvíðinn hvort eitt hvað hefði komið
fyrir. Svarið var stutt og laggott. Fyrir? Það má nú segja. Það verður
engin veisla í kvöld eða á morgun, að minnsta kosti. Veisla? Hvað áttu
við sagði ég undrandi, en áttaði mig. Líklega verður boðið upp á veitingar að
starfinu loknu, þegar sést gegnum gatið.
Ég fékk að vita að búist hefði verið við, að á að giska 4-5 metrar væru eftir
í gegn samkvæmt mælingum. En nú voru þeir að enda við að bora tvær prufu
holur, með borum sem voru 6.40 m. að lengd, en ekkert skeði. Þeir náðu
ekki í gegn. Sýnilegt þótti, að ekki mundu þeir komast gegnum gatið
eftir næstu sprengingu.
Næst átti ég tal við Sigfús Thorarensen verkfræðing, sem umsjón hefur
með vinnunni. Hann sagði m.a. að það hefðu orðið þeim vonbrigði, að
mælingar verkfræðinganna hefðu ekki staðist algjörlega. Þó gæti verið að ekki
munaði nema einum til tveimur metrum að 6.40 m. borinn næði í gegn, eða
jafnvel minna. Sýnilegt væri að ekki mundi opnast á næstu klukkustundum.
Ég var ákveðinn í því að láta þetta ekki verða algjöra fýluferð og bað Sigfús því leyfis að fá að fara inn í göngin til myndatöku er borun hæfist að nýju.
En hann neitaði og því er þessi frétt myndalaus, en ástæðuna hvað Sigfús vera, að aldrei hefði hættulegra verið en einmitt nú inni í göngunum. Bergið væri mjög laust og fyrirvaralaust gæti hrunið úr því á þeim stað, þar sem verið væri að vinna og Efra-Fall vildi enga ábyrgð taka á utanaðkomandi fólki inn í jarðgöngunum. Og þar sem Sigfús ræður þarna ríkjum en ekki ég, þá snautaði ég í burtu og lét þar við sitja.
Aftur
í
dag
(16.
september) hitti ég Sigfús að máli til að leita frétta og sagði hann mér, að það
hefði ekkert gat myndast og efaðist um, að næsta sprenging mundi opna
heldur.
Hann sagði að þeir, sem eru hinum megin við gatið vestanverðu við það,
heyrðu mjög vel til þeirra úr göngunum og gætu þeir einfaldlega talast
við, svo varla getur bilið á milli verið mjög mikið. Sigfús taldi, að
jafnvel yrði sprengt eftir miðnætti í nótt.
Steingrímur.
|
