Sveinn Benediktsson
hervæðist að nýu.
2. jú1í 1931, tveim dögum eftir hvarf Guðmundar heitins Skarphéðinssonar, steytti Sveinn Benediktsson hnefana framan í mig við pósthúshornið í Reykjavik og sagðist ekki skyldi hvíla fyrr en hann gæti jafnað mig við jörðu; "ég skal taka þig sömu tökum og Guðmund Skarphéðinsson" sagði Sveinn.
Hann hefir aldrei skort viljann til að uppfylla það heit.
Árásir hans á mig voru hvíldarlitlar, bæði undan og eftir, þó atrennan væri hörðust haustið 1933.
Þeirri viðureign lauk þó svo, að Sveinn hefir veigrað sér við, að leggja út í blaðadeilur við mig síðan, þangað til nú, að hann hyggur sig geta komið á mig lagi í skjóli síns nýja vinar og bandamanns, Jóns Sigurðssonar erindreka Alþýðusambands Íslands.
Ég þykist áður hafa svarað ásökunum Sveins viðvíkjandi störfum mínum í stjórn verksmiðjunnar, svo að þau svör sé óþarft að endurtaka. En yfirmenn mínir, atvinnumálaráðherrarnir allir, hafa líka svarað fyrir mig.
Sveinn Benediktsson kærði mig fyrir lýsissölu o.fl. fyrir atvinnumálaráðherra Tryggva Þórhallssyni veturinn 1931.
Um sama leyti féll umboð mitt niður í verksmiðjustjórninni, þegar Síldareinkasalan var lögð niður. Tryggvi Þórhallsson athugaði kæruna og svar mitt, og svaraði henni svo með því að endurskipa mig í verksmiðjustjórnina.
Á þinginu 1932 varð breyting á verksmiðjulögunum, svo umboð allrar verksmiðjustjórnarinnar féll niður.
Um sama leyti fór ráðuneyti Tryggva Þórhallssonar frá og Magnús Guðmundsson varð atvinnumálaráðherra (sjávarútvegsmálanna).
Sveinn bar kærur sínar fram við hann, en með þeim árangri, að Magnús Guðmundsson setti mig að nýju í verksmiðjustjórnina og meira að segja formann hennar vorið 1932.
Þá var það að Sveinn, í bræði sinni, snéri reiði sinni að Guðmundi Skarphéðinssyni með þeim sorglega árangri, sem landskunnur er, og ekki skal farið út í hér.
Eftir þá atburði dasaðist Sveinn um stund.
En haustið 1933, þegar G. Hlíðdal landsímastjóri sagði sig úr stjórninni, vegna embættisanna, greip Sveinn tækifærið, fékk Loft Bjarnason til að segja sig úr stjórninni líka og réðist svo á mig af mikilli heift, bæði í Morgunblaðinu og Vísi.
Kröfðust bæði blöðin (í umboði Sveins?) þess af Magnúsi Guðmundssyni, að mér yrði vikið úr stjórn verksmiðjanna.
Margar og óvægilegar sakir bar Sveinn Ben. á mig í blaðagreinum sínum, en öllu harðari munu þó ákærurnar hafa verið í einkasamtölum við M.G.
Er mér kunnugt um að sumir nágrannar Magnúsar Guðmundssonar höfðu orð á því um þær mundir hvort Sveinn Benediktsson mundi vera búinn að leigja sér herbergi í húsi M. G., hann sæist seint og snemma vera að koma þaðan eða fara þangað.
En Magnús Guðmundsson var nú svo samviskusamur, að hann vildi kynna sér sjálfur alla málavexti, heldur en trúa Sveini í blindi. Og að þeirri athugun lokinni skipaði hann mig enn á ný í verksmiðjustjórnina, 4. janúar 1934.
Ég má vera Sveini Benediktssyni þakklátur fyrir að hann hefir stundum gefið mér tækifæri til að gera nokkuð rækilega grein fyrir störfum mínum í þágu síldarverksmiðjanna, opinberlega, og orðið þess valdandi að allmikið hefir verið um þau rætt. Ég geri ráð fyrir, að það hafi verið ekki hvað síst þess vegna, að núverandi atvinnumálaráðherra Haraldur Guðmundsson, sýndi mér það traust, í byrjun yfirstandandi árs, að skipa mig formann verksmiðjustjórnarinnar, frekar en nokkurn sinna eigin flokksmanna.
Þú mátt taka á þolinmæðinni, Sveinn. Ennþá getur það dregist nokkuð, að þér takist að "jafna mig við jörðu".
Þormóður Eyjólfsson. |
