Að vísu hefir atvinnumálaráðherra reynt að fá frestinn framlengdan til 15. ágúst - eftir því sem hann segir sjálfur. Raunar er það dálitið óvenjuleg aðferð, því að ekki hefir bæjarstjórn beðið atvinnumálaráðherra um að fá frestinn framlengdan, enda er það öllum mönnum auðskilið, að ríkisstjórnin á ekkert hægara með að svara 15. ágúst heldur en nú strax, nema ef það er meiningin að segja þá formlega nei og nota tímann þangað til, til að finna einhverjar afsakanir fyrir svo hneykslanlegri framkomu.

Siglfirðingar verða nú að láta sér skiljast það, að þetta verksmiðjumál er nú komið á það stig, að annaðhvort er að gefast upp eða taka málið fastari tökum en gert hefir verið.

Það er ekkert undarlegt, þótt mönnum dytti ekki i hug í byrjun, að mál þetta þyrfti að sækja með harðfylgi, þar sem engin skynsamleg rök eru til gegn því en það er undarlegt og meira að segja óafsakanlegt, ef menn láta sér ekki skiljast nú hvernig málum er komið.

Að bíða rólegur og síma annað kastið til atvinnumálaráðherra, eða fara til Reykjavikur til að spjalla við hann um málið, er héðan af barnaskapur eintómur. Leyfið fæst ekki héðan af, nema með barátu og harðfylgi.

Það er kannski búið að vera hljótt um málið of lengi og það er því krafa almennings, að nú verði þögnin rofin og spilin lögð á borðið.

Almenningur hér i bænum á heimtingu á því að fá að fylgjast með í hvernig gengur um framkvæmd stærstu hagsmunamála bæjarfélags síns og fá að vita, hverjir beita sér fyrir þeim og hverjir eru andvígir.

Ef samtök Siglfirðinga sjálfra ekki bila, eru nokkrar líkur til að hægt sé að knýja fram sigur i málinu, en það má engan tíma missa.

Aðgerðarleysi af hendi Siglfirðinga og þögn um málið er til að spilla fyrir því.

Bæjarstjórnin og Rauðkustjórnin hafa haft forgöngu i málinu. En það er of þungt í vöfum. Það verður að kjósa sérstaka nefnd, sem gerð er ábyrg fyrir að vinna að framgangi þess, og sú nefnd verður að gera sér ljóst, að aðeins er um tvær leiðir að velja, uppgjöf eða harðvítuga baráttu.